سنسور SpO2 در ساعت هوشمند چگونه کار می‌کند؟ (سنجش اکسیژن خون)
آیا تا به حال به این موضوع دقت کرده‌اید که ساعت هوشمندتان چطور می‌فهمد خون شما چقدر اکسیژن دارد؟ راز این کار در چیزی به نام اسپکتروفتومتری نهفته است. این روش علمی از نور برای بررسی مواد استفاده می‌کند، مثل یک کارآگاه که با ذره‌بین سرنخ‌ها را پیدا می‌کند.
سنسور SpO2، با نور به خون شما نگاه می‌کند. ساعت هوشمند نوری را به پوست شما می‌تاباند و بررسی می‌کند که چقدر از آن جذب شده است. این جذب نور به ما می‌گوید که هموگلوبین در خون شما چطور با اکسیژن کار می‌کند.
به زبان ساده، فکر کنید خون شما مثل یک فیلتر رنگی است. وقتی نور از آن عبور می‌کند، بخشی از نور گم می‌شود و بخشی برمی‌گردد. این تفاوت‌ها به ساعت می‌گویند که خون شما چقدر اکسیژن دارد.
یک مثال ساده
تصور کنید در حال درست کردن یک اسموتی هستید. اگر توت‌فرنگی بیشتری اضافه کنید، رنگ نوشیدنی قرمزتر می‌شود. حالا SpO2 هم همین‌طور است: هموگلوبین با اکسیژن رنگ متفاوتی ایجاد می‌کند و نور این تغییر را می‌بیند.
قانون بیر-لامبرت: راز محاسبات
شاید اسم قانون بیر-لامبرت کمی ترسناک به نظر بیاید، اما نگران نباشید! این فقط یک فرمول علمی است که به ساعت هوشمندتان کمک می‌کند تا عدد SpO2 را حساب کند. این قانون می‌گوید که مقدار نوری که خون جذب می‌کند به دو چیز بستگی دارد: چقدر ماده (مثل هموگلوبین) در خون است و نور چه مسافتی را طی کرده است.
مثل این است که بخواهید بفهمید یک لیوان آب چقدر غلیظ است. اگر نور کمتری از آن عبور کند، یعنی مواد بیشتری داخلش است. در خون هم همین‌طور است: ساعت با این قانون می‌فهمد که چه مقدار از هموگلوبین شما اکسیژن دارد.
این محاسبات مثل یک ماشین حساب کوچک در ساعت شما کار می‌کنند و در کسری از ثانیه به شما می‌گویند که حال خونتان چطور است.
نکته جالب: این قانون سال‌هاست که در علم استفاده می‌شود، از بررسی آب آشامیدنی گرفته تا آزمایش‌های پزشکی. حالا همان علم روی مچ دست شماست!
نبض زندگی: بهره‌گیری از جریان خون ضربانی
هر بار که قلبتان می‌زند، خون در رگ‌هایتان مثل موج حرکت می‌کند. ساعت هوشمند شما از این جریان ضربانی استفاده می‌کند تا کارش را بهتر انجام دهد. چرا؟ چون خون شریانی (که با هر ضربان می‌آید) اکسیژن بیشتری دارد و ساعت می‌خواهد فقط روی آن تمرکز کند.
وقتی قلب شما می‌زند، حجم خون در رگ‌ها کم و زیاد می‌شود. این تغییر باعث می‌شود که نور بیشتر یا کمتری جذب شود. ساعت این تغییرات را بررسی کرده و از آن برای جدا کردن سیگنال خون شریانی استفاده می‌کند.
این ترفند به ساعت کمک می‌کند تا نویزهای اضافی (مثل نور جذب‌شده توسط پوست یا رگ‌های غیرضربانی) را کنار بزند و عدد دقیق‌تری به شما نشان دهد.
سناریوی واقعی:
فرض کنید در حال دویدن هستید و ساعتتان SpO2 شما را چک می‌کند. چون ضربان قلبتان بالاست، ساعت راحت‌تر می‌تواند خون شریانی را ردیابی کند و به شما بگوید که بدنتان چطور با اکسیژن کنار می‌آید.
چطور بهتر استفاده کنیم؟
- وقتی می‌خواهید SpO2 را اندازه بگیرید، چند نفس عمیق بکشید تا ضربانتان منظم شود.
- در حالت آرامش، نتایج دقیق‌تری می‌گیرید، چون جریان خون ضربانی واضح‌تر است.
- اگر ساعتتان عدد عجیبی نشان داد، چند دقیقه صبر کنید و دوباره امتحان کنید.
مهندسی سنسور SpO2 در ساعتهای هوشمند
کوچک اما پیچیده: چالش‌های طراحی
تصور کنید بخواهید یک آزمایشگاه پزشکی را در یک ساعت کوچک جا بدهید! این دقیقاً همان کاری است که مهندسان برای آوردن سنسور SpO2 به مچ دست شما انجام داده‌اند. اما این کار اصلاً ساده نیست. ساعتهای هوشمند باید سبک، شیک و کم‌مصرف باشند، در حالی که داده‌های دقیقی ارائه می‌دهند.
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها، اندازه کوچک این دستگاه‌هاست. برخلاف تجهیزات پزشکی بزرگ، ساعت هوشمند فضای محدودی برای قطعات دارد. علاوه بر این، باتری ساعت باید ساعت‌ها کار کند، پس سنسور SpO2 باید با کمترین انرژی کار کند.
چالش دیگر، محیطی است که ساعت در آن کار می‌کند. برخلاف دستگاه‌های پزشکی که در شرایط کنترل‌شده استفاده می‌شوند، ساعت هوشمند شما ممکن است در حال دویدن، زیر نور خورشید یا حتی در باران باشد. مهندسان باید این مشکلات را پیش‌بینی کنند و سنسوری بسازند که در هر شرایطی قابل اعتماد باشد.
مثال واقعی:
اگر در یک روز سرد ساعتتان را ببندید، ممکن است به دلیل سرما جریان خون در مچ دستتان کم شود. مهندسان سنسورها را طوری طراحی کرده‌اند که حتی در این شرایط هم بتوانند داده‌های خوبی جمع‌آوری کنند.
نکته کاربردی:
برای بهترین نتیجه، ساعت را در محیطی با دمای معمولی و دور از رطوبت زیاد استفاده کنید تا سنسور عملکرد بهتری داشته باشد.
قلب تپنده سنسور: اجزای کلیدی
سنسور SpO2 از قطعات کوچکی ساخته شده است. این قطعات کوچک با هم کار می‌کنند تا سطح اکسیژن خون شما را اندازه بگیرند:
LEDها: تابش نور قرمز و مادون قرمز
دیودهای ساطع‌کننده نور یا همان LEDها، قلب تپنده سنسور هستند. این قطعات کوچک نور قرمز (660 نانومتر) و مادون قرمز (940 نانومتر) را به پوست شما می‌تابانند. چرا این دو نور؟ چون هموگلوبین با اکسیژن و بدون اکسیژن این نورها را به شکل متفاوتی جذب می‌کند.
مثل این است که LEDها از خون شما می‌پرسند: «چقدر اکسیژن داری؟» و خون با جذب نور پاسخ می‌دهد.
فتودیود: دریافت نور منعکس‌شده
بعد از اینکه نور به پوست و خون شما برخورد کرد، بخشی از آن برمی‌گردد. اینجا فتودیود نقش خود را ایفا می‌کند. این قطعه نور منعکس‌شده را می‌گیرد و آن را به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند.
فتودیود باید خیلی دقیق باشد، چون حتی تغییرات کوچک در نور می‌توانند معنی بزرگی داشته باشند.
AFE: تقویت و فیلتر سیگنال
سیگنالی که فتودیود تولید می‌کند، خیلی ضعیف است. اینجا بخش آنالوگ جلویی (AFE) وارد می‌شود. این قطعه سیگنال را تقویت می‌کند و نویزهای اضافی (مثل نور محیط) را فیلتر می‌کند.
ریزپردازنده: پردازش و نمایش دادهها
حالا که سیگنال تمیز و آماده است، نوبت به ریزپردازنده می‌رسد. این مغز کوچک ساعت، دادهها را تحلیل می‌کند، محاسبات را انجام می‌دهد و عدد SpO2 را روی صفحه نمایش نشان می‌دهد.
چطور همه چیز با هم کار می‌کند؟
- LEDها نور می‌تابانند.
- فتودیود نور برگشتی را می‌گیرد.
- AFE سیگنال را تمیز می‌کند.
- ریزپردازنده عدد نهایی را به شما نشان می‌دهد.
انعکاس در برابر عبور: دو روش سنجش SpO2 در ساعت هوشمند
اگر تا به حال از یک پالس اکسیمتر انگشتی استفاده کرده باشید، شاید فکر کنید همه سنسورهای SpO2 مثل هم کار می‌کنند. اما ساعتهای هوشمند روش متفاوتی دارند. بیایید این دو روش را مقایسه کنیم:
روش عبوری در دستگاه‌های پزشکی مثل پالس اکسیمترهای انگشتی استفاده می‌شود. در این روش، نور از یک طرف انگشت (مثلاً LED) به طرف دیگر (فتودیود) می‌رود. چون انگشت نازک است، نور به راحتی از آن عبور می‌کند و سیگنال قوی‌ای تولید می‌شود.
در ساعتهای هوشمند؛ اما از روش انعکاسی استفاده می‌شود. اینجا LED و فتودیود در یک طرف (پشت ساعت) هستند. نور به پوست و بافت‌های زیر آن می‌رود و بخشی از آن برمی‌گردد. این روش سخت‌تر است چون سیگنال ضعیف‌تر است و پوست و بافت می‌توانند نور را پراکنده کنند.
چرا در ساعتهای هوشمند از روش انعکاسی استفاده می‌شود؟ چون ساعت روی مچ دست شماست و نمی‌تواند نور را از طرف دیگر بدنتان بگیرد. این طراحی باعث می‌شود ساعت شیک و راحت باشد؛ اما مهندسان باید الگوریتم‌های پیچیده‌ای بسازند تا سیگنال ضعیف را دقیق بخوانند.
مثال روزمره:
روش عبوری مثل این است که نور یک چراغ‌قوه را از یک لیوان آب رد کنید و ببینید چقدر نور از آن طرف می‌آید. روش انعکاسی مثل این است که نور را به یک دیوار بتابانید و نور برگشتی را اندازه بگیرید. دومی سخت‌تر است، اما ساعتهای هوشمند این کار را عالی انجام می‌دهند!
نکات برای دقت بهتر:
- ساعت را محکم (اما نه خیلی تنگ) ببندید تا نور بهتر به پوست برسد.
- از تکان دادن دست در حین اندازه‌گیری خودداری کنید.
- اگر نتایج عجیب دیدید، ساعت را کمی جابه‌جا کنید و دوباره امتحان کنید.
ساعت هوشمند چه مارکی بهتر است؟ معرفی بهترین برند ساعت هوشمند
طول موج‌های نوری: کلید سنجش اکسیژن
قرمز و مادون قرمز: ستاره‌های اصلی
آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده‌اید که چرا ساعت هوشمند شما از نورهای خاصی برای چک کردن اکسیژن خون استفاده می‌کند؟ جواب در نور قرمز و مادون قرمز نهفته‌ست. این دو قهرمان‌های سنسور SpO2 هستند که با طول موج‌های 660 نانومتر (قرمز) و 940 نانومتر (مادون قرمز) کار می‌کنند.
چرا این طول موج‌ها استفاده می‌شود؟ چون هموگلوبین خون (ماده‌ای که اکسیژن را حمل می‌کند) وقتی اکسیژن دارد یا ندارد، نور را به شکل متفاوتی جذب می‌کند. نور قرمز بیشتر توسط هموگلوبین بدون اکسیژن جذب می‌شود، در حالی که مادون قرمز برای هموگلوبین پر از اکسیژن جذاب‌تر است.
ساعت با مقایسه این دو نور تشخیص می‌دهد چه مقدار از خون شما اکسیژن دارد. به همین دلیل این طول موج‌ها برای دقت SpO2 بسیار حیاتی هستند.
مثال روزمره:
فرض کنید در حال ترسیم نقاشی با دو رنگ قرمز و سیاه هستید. اگر رنگ قرمز غالب باشد، نشان‌دهنده کمبود اکسیژن است. اگر رنگ سیاه (مادون قرمز) غالب باشد، بیانگر وجود اکسیژن کافی در خون است. ساعت هوشمند شما با این روش، سطح اکسیژن خون را اندازه‌گیری می‌کند.
چرا این نورها انتخاب شده‌اند؟
- تفاوت در جذب: هموگلوبین اکسیژنه و غیراکسیژنه در این طول موج‌ها رفتار متفاوتی دارند.
- دوری از تداخل: این نورها از نقاط ایزوسبستیک (نقاط با جذب یکسان) فاصله دارند.
- نفوذ مناسب: نور قرمز و مادون قرمز به‌خوبی در پوست و خون نفوذ می‌کنند.
نور سبز: ابزار کمکی برای اندازه‌گیری ضربان قلب
ممکن است مشاهده کنید که ساعت هوشمند شما گاهی نور سبز منتشر می‌کند. این نور، که عمدتاً برای اندازه‌گیری ضربان قلب استفاده می‌شود، نقش مستقیمی در محاسبه SpO2 ندارد؛ اما کمک قابل‌توجهی ارائه می‌دهد. نور سبز به‌خوبی توسط خون جذب شده و تغییرات حجم خون در رگ‌ها را نشان می‌دهد. این اطلاعات به ساعت کمک می‌کند تا جریان خون ضربانی را دقیق‌تر شناسایی کند. اگرچه SpO2 به‌طور مستقیم به نور قرمز و مادون قرمز وابسته است، نور سبز مانند یک دستیار، داده‌های مکمل را برای الگوریتم‌های ساعت فراهم می‌کند.
سناریوی واقعی:
هنگام ورزش، اگر ساعت هوشمند شما با استفاده از نور سبز ضربان قلب را اندازه‌گیری کند، این دادهها به محاسبه دقیق‌تر SpO2 کمک می‌کنند، زیرا ساعت جریان خون شما را بهتر درک می‌کند.
نکات کاربردی:
- اگر ساعت شما هنگام اندازه‌گیری SpO2 نور سبز منتشر کرد، نگران نشوید؛ این نور برای بررسی ضربان قلب و افزایش دقت استفاده می‌شود.
- برای بهترین نتیجه، اطمینان حاصل کنید که ساعت به‌درستی روی مچ دست شما قرار گرفته تا نورها عملکرد بهینه داشته باشند.
عوامل مؤثر بر دقت SpO2
۱. حرکت: عامل مخفی کاهش دقت
تصور کنید در حال دویدن هستید و ساعت هوشمند شما در تلاش است سطح اکسیژن خون را اندازه‌گیری کند. حرکت مچ دست می‌تواند مانند یک عامل مزاحم، سیگنال‌های سنسور را مختل کند. این نویزهای حرکتی ممکن است باعث نمایش اعداد نادرست SpO2 شوند.
علت این امر آن است که سنسور SpO2 به نور منعکس‌شده از خون حساس است و حرکت می‌تواند این نور را مختل کند. برای بهبود دقت، توصیه می‌شود هنگام اندازه‌گیری ثابت بمانید یا دست خود را روی سطحی صاف قرار دهید تا سنسور عملکرد بهتری داشته باشد.
سناریوی واقعی:
اگر در حال پیاده‌روی سریع هستید و ساعت عدد غیرمعمولی مانند 85 درصد نشان داد، نگران نشوید. احتمالاً حرکت دست شما سیگنال را مختل کرده است. یک دقیقه توقف و دوباره امتحان کنید.
نکات برای کاهش اثر حرکت:
- دست خود را روی میز یا پا ثابت نگه دارید.
- از اندازه‌گیری SpO2 هنگام ورزش شدید خودداری کنید.
- چند ثانیه صبر کنید تا سیگنال پایدار شود.
۲. جریان خون پوست: نقش پرفیوژن
برای اندازه‌گیری دقیق اکسیژن خون، لازم است جریان خون کافی در رگ‌های زیر پوست وجود داشته باشد. این جریان، که به آن پرفیوژن گفته می‌شود، مانند سوخت سنسور SpO2 عمل می‌کند. اگر دست شما سرد باشد یا فشار خون پایین داشته باشید، جریان خون کاهش یافته و سیگنال ضعیف می‌شود. در چنین شرایطی، ساعت ممکن است اعداد نادرستی نمایش دهد.
برای بهبود پرفیوژن، می‌توانید دست خود را گرم کنید یا مچ دست را کمی ماساژ دهید تا جریان خون افزایش یابد.
مثال روزمره:
در یک روز سرد زمستانی، اگر ساعت شما SpO2 پایینی نشان داد، دست خود را چند ثانیه بین دستانتان گرم کنید و دوباره امتحان کنید. احتمالاً نتیجه بهبود خواهد یافت.
راهکارهای بهبود پرفیوژن:
- پیش از اندازه‌گیری، دست خود را گرم نگه دارید.
- اگر انگشتان شما سرد هستند، دست خود را کمی حرکت دهید.
- از اندازه‌گیری در شرایط استرس شدید که جریان خون کاهش می‌یابد، اجتناب کنید.
۳. رنگ پوست: چالش ملانین
جالب است بدانید که رنگ پوست نیز می‌تواند بر دقت SpO2 تأثیر بگذارد. ملانین، رنگدانه تعیین‌کننده رنگ پوست، نور را جذب کرده و ممکن است سیگنال سنسور را ضعیف کند. در افرادی با پوست تیره‌تر، این جذب نور می‌تواند کار سنسور را دشوارتر کند. هرچند فناوری‌های جدید این مشکل را کاهش داده‌اند، اما همچنان ممکن است تفاوت‌هایی در دقت مشاهده شود.
توصیه می‌شود به روند کلی SpO2 توجه کنید، نه صرفاً یک عدد خاص، تا تغییرات مهم را بهتر تشخیص دهید.
نکته کاربردی:
اگر پوست تیره دارید و نتایج پراکنده‌ای مشاهده می‌کنید، چندین بار در شرایط یکسان (مانند نور کم و دست گرم) آزمایش کنید تا الگویی قابل‌اعتماد به دست آورید.
۴. نور محیط: تداخل ناخواسته
نور خورشید یا لامپ‌های روشن می‌توانند مانند عاملی مزاحم، عملکرد سنسور SpO2 را مختل کنند. این نور محیط با نور سنسور ترکیب شده و سیگنال را به هم می‌ریزد. برای بهبود دقت، توصیه می‌شود در محیط‌هایی با نور ملایم یا سایه اندازه‌گیری کنید. در فضای باز، می‌توانید سنسور را با آستین بپوشانید تا نور مستقیم به آن نرسد.
مثال واقعی:
اگر زیر نور مستقیم خورشید ساعت شما SpO2 را 90 درصد نشان داد، به سایه بروید یا دست خود را بپوشانید و دوباره آزمایش کنید. احتمالاً نتیجه دقیق‌تری خواهید گرفت.
راهکارهای کنترل نور محیط:
- در اتاقی با نور کم یا سایه اندازه‌گیری کنید.
- از قرار گرفتن سنسور در معرض نور مستقیم لامپ یا خورشید جلوگیری کنید.
- در فضای باز، سنسور را با دست دیگر بپوشانید.
۵. تناسب دستگاه: اهمیت تماس صحیح
تماس مناسب سنسور با پوست برای دریافت سیگنال قوی ضروری است. ساعت باید محکم، اما نه بیش از حد تنگ، روی مچ قرار گیرد تا نور به‌خوبی به پوست رسیده و بازتاب شود. اگر ساعت شل باشد یا جابه‌جا شود، سیگنال ضعیف شده و نتیجه نادرست خواهد بود.
پیش از اندازه‌گیری، بررسی کنید که ساعت به‌درستی روی مچ قرار گرفته باشد. این اقدام ساده تأثیر قابل‌توجهی دارد.
نکته روزمره:
اگر پس از ورزش ساعت شما عدد پایینی نشان داد، بررسی کنید که بند آن شل نشده باشد. بند را محکم کنید و دوباره آزمایش کنید.
راهکارهای تنظیم صحیح ساعت:
- ساعت را طوری ببندید که نه خیلی شل باشد و نه فشار ایجاد کند.
- اطمینان حاصل کنید که سنسور کاملاً با پوست در تماس است.
- اگر مچ دست خیس یا عرق‌کرده است، آن را خشک کنید.
۶. عوامل فیزیولوژیکی: از خالکوبی تا دما
بدن انسان پیچیدگی‌های بسیاری دارد و گاهی این ویژگی‌ها می‌توانند بر دقت SpO2 تأثیر بگذارند. عواملی مانند خالکوبی، دمای پوست، یا شرایط پزشکی خاص ممکن است سیگنال سنسور را تغییر دهند. برای مثال، خالکوبی‌های تیره نور را جذب کرده و ممکن است نتیجه را مختل کنند. همچنین، پوست سرد جریان خون را کاهش داده و سیگنال را ضعیف می‌کند. حتی شرایطی مانند وجود کربوکسی‌هموگلوبین (ناشی از مسمومیت با مونوکسید کربن) می‌تواند اعداد SpO2 را گمراه‌کننده کند.
توصیه می‌شود این عوامل را در نظر بگیرید و در صورت مشاهده نتایج غیرعادی، شرایط جسمانی خود را بررسی کنید.
سناریوی واقعی:
اگر روی مچ شما خالکوبی وجود دارد و ساعت عدد پایینی نشان می‌دهد، ساعت را کمی بالاتر یا پایین‌تر، در ناحیه‌ای بدون خالکوبی، ببندید.
راهکارهای مدیریت عوامل فیزیولوژیکی:
- در صورت وجود خالکوبی، ساعت را در ناحیه‌ای بدون جوهر قرار دهید.
- پیش از آزمایش، اطمینان حاصل کنید که پوست گرم و خشک است.
- در صورت داشتن شرایط پزشکی خاص (مانند کم‌خونی)، نتایج را با پزشک بررسی کنید.
محدودیت‌ها و واقعیت‌های سنسور SpO2
دقت: ساعت هوشمند در برابر دستگاه پزشکی
ساعتهای هوشمند ابزارهایی هوشمند هستند که اطلاعات مفیدی درباره سلامت ارائه می‌دهند، اما در زمینه دقت اندازه‌گیری SpO2 نمی‌توانند کاملاً با دستگاه‌های پزشکی رقابت کنند. دستگاه‌های پزشکی تخصصی، مانند پالس اکسیمترهای انگشتی، معمولاً از دقت بالاتری برخوردارند.
علت این امر آن است که دستگاه‌های پزشکی در شرایط کنترل‌شده عمل می‌کنند و از روش عبوری استفاده می‌نمایند که نور از بافت انگشت عبور می‌کند. در مقابل، ساعتهای هوشمند با روش انعکاسی و روی مچ دست کار می‌کنند که ممکن است سیگنال ضعیف‌تری تولید کند. مطالعات نشان داده‌اند که خطای ساعتهای هوشمند در برخی موارد بیشتر است.
این به این معنا نیست که ساعت هوشمند بی‌فایده است. این دستگاه‌ها برای ردیابی روندهای سلامت و ارائه تصویری کلی از وضعیت اکسیژن خون بسیار مناسب هستند، اما نباید انتظار دقت پزشکی از آن‌ها داشت.
چگونگی استفاده از دادهها:
- به جای تمرکز بر یک عدد خاص، به روند کلی SpO2 طی چند روز توجه کنید.
- برای مسائل جدی، همواره از دستگاه‌های پزشکی تأییدشده استفاده نمایید.
تأییدیه FDA: محدودیت‌های قانونی
ممکن است تصور کنید چون ساعت هوشمند شما قادر به اندازه‌گیری SpO2 است، مشابه یک دستگاه پزشکی عمل می‌کند. اما اکثر این ساعت‌ها تأییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای استفاده پزشکی ندارند. این بدان معناست که نباید برای تشخیص یا درمان بیماری‌ها به آن‌ها وابسته بود.
برخی دستگاه‌های خاص، مانند Withings ScanWatch، برای کاربردهای محدودی نظیر تشخیص آپنه خواب تأییدیه دریافت کرده‌اند. با این حال، اکثر ساعتهای هوشمند صرفاً برای اهداف سلامت عمومی، مانند ردیابی تناسب اندام یا خواب، طراحی شده‌اند.
این محدودیت به این معناست که در صورت نمایش عدد پایین توسط ساعت، نباید بلافاصله نگران شوید. بهتر است با پزشک مشورت کرده و از ابزارهای پزشکی معتبر استفاده کنید.
چگونگی درک محدودیت‌ها:
- دفترچه راهنمای ساعت خود را مطالعه کنید تا هدف طراحی آن را درک کنید.
- برای تشخیص بیماری، به دستگاه‌های تأییدشده توسط FDA اعتماد کنید.
حساسیت به محیط: نور، حرکت و دما
ساعتهای هوشمند در دنیای واقعی عمل می‌کنند، نه در محیط آزمایشگاهی. به همین دلیل، عواملی مانند نور محیط، حرکت، یا حتی دمای پوست می‌توانند بر عملکرد آن‌ها تأثیر بگذارند. این حساسیت ممکن است گاهی منجر به نتایج پراکنده یا نادرست شود.
برای مثال، نور شدید خورشید می‌تواند سیگنال سنسور را مختل کند. همچنین، حرکت دست هنگام اندازه‌گیری می‌تواند نویز حرکتی ایجاد کرده و خطا به وجود آورد. حتی پوست سرد نیز می‌تواند جریان خون را کاهش داده و نتیجه را تغییر دهد.
دستگاه‌های پزشکی تخصصی معمولاً با طراحی‌های خاص و در محیط‌های کنترل‌شده این مشکلات را برطرف می‌کنند، اما ساعتهای هوشمند باید در شرایط مختلف عمل کنند.
